martes, 15 de noviembre de 2011

PICO PERDIGUERO, 3200m y 1600m+ acumulados



Viernes tarde, salimos Carlos y yo hacia Benasque, el plan es subir el sábado el Pico Perdiguero así que como tenemos que empezar pronto a caminar, ya el viernes haremos noche allí. De camino cenita en Benabarre...

y por poquito dinero cenamos como reyes en un restaurante que  ya conocía Carlos. 
Empezamos bien el fin de semana jaja. 
Ahora quedan unos cuantos km más y enseguida llegaremos a Sahun, un pequeño pueblecito a tan solo 5km de Benasque y donde pasaremos la noche en una casa rural muy acogedora.
A la mañana siguiente madrugón, desayuno rápido, algunos km más de coche y enseguida el paisaje empieza a ponerse interesante.. 
Estamos solos, nos calzamos las botas, repasamos que no nos dejemos nada y empezamos a caminar 


El primer tramo empieza subiendo entre un bosque muy tupido y con una pendiente media con la que ganamos altura rápidamente. 
Se acaba rápido y enseguida salimos a una zona totalmente descubierta. 
El tiempo no se porta mal, no hace un sol de escándalo pero por lo menos las nubes que parecen acercarse lo hacen de un modo tímido y con pocas intenciones de descargar agua.  De todos modos sabemos que en algún momento u otro la cosa se tapará más así que sin prisas pero sin pausa vamos subiendo y ganando metros.

 Se nota que ha llovido y nevado estos días. El río baja cargado y nos toca pasar algún arroyo como este nada más empezar la ruta.  
Un símbolo de vida en mitad del valle, el único árbol que se aguantaba encima de estas piedrotas



La cosa promete, magnificas vistas, paz y calma, buen ritmo y un objetivo por delante...vamosss!!!

Y a nuestras espaldas el sol que hace frente a las nubes, nos quiere acompañar esta mañana, y se adelanta a nuestros pasos. Sale rabioso y trepa las espaldas del cercano Aneto.

Los hitos nos marcan la senda a seguir....

Primer momento de confusión, bueno no en primera instancia por que nosotros seguimos las marcas que hay pintadas en algunas piedras y también el mapa que llevamos pero algún gracioso se ha llevado las indicaciones que había en un palo  y justo donde encontramos la cabaña de Literola nos desviamos un poco. Enseguida nos damos cuenta y deshacemos nuestros pasos y caminamos intuitivamente por donde se supone que debe seguir el track.  El Curso del arroyo hay que dejarlo a nuestra izquierda así que continuamos subiendo un rato sin seguir ninguna pista.




Estaremos a una altura de unos 2100m cuando ya empieza a hacer acto de presencia la nieve. Seguimos mientras se pueda  sin utilizar los crampones pero al poquito rato la cosa empieza a ganar espesor y también pendiente así que hacemos un alto en el camino pars equiparnos y poder avanzar más rápido.


Cada vez las vistas van ganando encanto y evitas pensar en el cansancio mientras te recreas disfrutando del paisaje. 


Superado y seguimos a buen rito 

Carlos va delante marcando los pasos a seguir

El cielo se ha despejado mucho y el sol aprieta. Estamos a mediados de Noviembre y no hace nada de frío. De todos modos en la montaña nunca hay que fiarse.



Es una pasada, la nieve recién caída, el lugar...voy disfrutando como un niño y sólo tengo ganas de seguir y ver más aún. Yo divido este ascenso en 4 partes según los colladitos que hemos ido salvando. La última parte se pone peleona y se empieza a notar la altura las horas que llevamos encima.


Ya estamos en la zona del ibonet. Después de un buen rato subiendo, ahora vien un descansillo con bajada incluida.





Que pequeño te sientes ante semejantes montañas, Carlos parecía de juguete allí en mitad de la valle. 

Ahora empezaba lo bueno de verdad, la cosa se ponía divertida...tramos con una fuerte pendiente  y una zona angosta que decidimos evitar subiendo por una pala que daba respetillo. La nieve tenía buena pinta, pero más para bajar con una tabla de snowboard que para subir por allí en medio jeje.

Buscamos alternativas seguras y y nos pegamos un mano a mano. Aquí cada uno a lo suyo y a sufrir por dentro jeje. Cuesta "trepar" por estos muros de nieve pero al mismo tiempo es una gozada, disfrutas tanto que piensas más en intentar adivinar que vendrá luego en lugar de centrarte en el cansancio del momento.


Nos habían dicho que el riesgo de aludes era elevado pero la nieve parecía compacta. No obstante siempre hay que ir con precaución y con mucho respeto. Hay tramos en los que un paso mal dado te puede suponer una buena "alegría". 

Que me decías de estas vistas....estábamos completamente solos, nos vimos absolutamente a nadie desde que habíamos dejado el coche. Una maravilla de sitio....el ibon grande a más de 2500m

De nuevo la tocaba apretar los dientes y subir una fuerte rampa. Primero por una pala enorme con excelente nieve virgen y luego por una zona llena de piedrotes cubiertos de nieve que se hacen muy incómodos de sortear.



Que me decís??? El montículo de la derecha es lo zona que es comentaba de piedras, la parte más alta. Después de aquello nos quedaría poco para alcanzar la cima.

El Aneto parece que empieza a cubrirse, no nos quita ojo durante toda la subida


Aquí se puede apreciar la pendiente que había, según las fotos no parece ni que estés subiendo pero os aseguro que hay buenas paredes aunque nada que no se pueda subir.


Buffff, parece que las nubes quieren jugar con nosotros y empiezan a acecharnos...nos damos prisa y no perdemos tiempo mientras subimos, hay que ir a por faene que igual se complica la cosa

Que os decía? Mira como como en cuestión de unos pocos minutos se puede girar la situación y pasamos de tener un solazo precioso a vernos envueltos de nubes bajas que nos dificultan la visibilidad.


De todos modos ya estábamos arriba, sólo faltaba crestear un poco pero ya habíamos superado práticamente todo el desnivel positivo.

Y cuando estábamos ya allí....por la izquierda y en cuestión de nada, va en serio, nos rodeo de repente esta bola de nubes y nos obligó a no poder ni disfrutar un ratito allí arriba y hacer unas fotos más. La visibilidad se redujo muchísimo y el viento era bastante fuerte.

Con semejante panorama, pues nada, media vuelta y a bajar por donde habíamos subido. Los pasos que habíamos dejado marcados en la nieve ya a penas se veían y hacía muy poco que habíamos pasado por allí.

Por la pinta de las montañas cercanas fue lo mejor que pudimos hacer. Ahora tocaba deshacer el camino y la foto de la cima la hicimos aquí con nuestras sombras como protagonistas.

La bajada parecía que sería muy rápida a juzgar por como corríamos por estas palas, pero nada más lejos de la realidad. La cantidad de nieve acumulada nos lo hizo pasar bastante mal. Ya no se aguantaba tanto como en las primeras horas de la mañana y había puntos en los que te hundías hasta la cintura.

Seguimos con vistas espectaculares...


Sólo hubo 2 percances mientras bajábamos. Carlos en una pala resbaló y no había manera de que frenase hasta que puedo clavar bien los crampones pero sino igual llega al coche volando jeje y yo me pegué una buena torta por culpa de meter la pierna enterita en un agujero y hacerme un corte con el crampón que me dejó la malla bien maja jeje.

Ya dejamos la nieve atrás...


Allí nos estaba esperando el árbol que nos dio la bienvenida por la mañana

Una buena pateada y un entreno más al bolsillo. Antes de bajar para Barcelona pasamos de nuevo por Sahun para comprar queso artesano, delicioso y luego y carretera y a casa...

6 comentarios:

  1. Impresionante Hector! Espectacular es poco...

    ResponderEliminar
  2. Bon reportatge Hector !!! Aquesta ascensió us haurà fet pujar l´hematocrit, ehh !!! Esteu molt forts....
    Us animo a provar l´esquí de muntanya, les baixades son ràpides i disfrutones.

    Fins aviat

    ResponderEliminar
  3. Como te cuidas mariquita, el Ibon de arriba esta a 2700 metros, allí pasé una noche y al despertar una sorpresa con más de 40centimetros de nieve en la puerta de la tienda.
    Como dices el lugar precioso y desertico de publico una gozada de valle y de circo, cualquier cima de esas son una pasada.
    Soy Ramón.

    ResponderEliminar
  4. Quina ruta més guapa! i amb neu fins la cintura, quina passada! nosaltres també estem caminant bastant últimament però tu sempre t'emportes la palma de tot!

    ResponderEliminar
  5. Sí, la verdad una salida estupenda. Poco faltó para que fuese redonda, y fue esa nube centinela que nos rodeó, jeje. La ascensión por ese lado, desde Puente Lliterola (Valle Benasque) es muy interesante. No obstante puede atacarse desde dos puntos más.
    Gracias Hector por el reportaje. Ahora... Mulhacen!!!! vamosssss
    Carlos ;-)

    ResponderEliminar
  6. Pues si, esto ha sido una estupenda manera de abrir apetito para lo que vendrá en Sierra Nevada para la Purísima. Esperemos que la meteo se porte bien y nos deje subir todo lo que nos hemos propuesto. Sobretodo disfrutar y acumular experencias.

    ResponderEliminar